“Σοβαρές είναι οι ελλείψεις που διαπιστώνονται σε προσωπικό σχεδόν σε όλες τις ειδικότητες εστίασης και διασκέδασης, με τις μεγαλύτερες ελλείψεις ωστόσο να παρατηρούνται στους εργαζόμενους των ξενοδοχείων.”
Το φαινόμενο γίνεται πολύ εντονότερο τα τελευταία χρόνια, με τους ίδιους τους εργαζόμενους στον κλάδο να θεωρούν ότι το κυρίαρχο πρόβλημα σχετίζεται με τις χαμηλές κατ’ αναλογία απολαβές, σε σχέση με τις συνθήκες εργασίας που δουλεύουν οι εργαζόμενοι, οι οποίες και θεωρούνται απάνθρωπες κι εξουθενωτικές.
Ένας άλλος λόγος είναι ότι όλα αυτά τα χρόνια σε πολλά μέρη ανά την Ελλάδα, οι καταστηματάρχες δεν τηρούσαν τις αρχικές συμφωνίες είτε οικονομικής φύσης είτε κάποιας άλλης παροχής ή ακόμη και παραποίησης του ρόλου τής θέσης εργασίας, είχαν σαν αποτέλεσμα να σταματούσαν την συνεργασία τους ακόμη και κατά την διάρκεια της σεζόν.
Τα χρόνια πέρασαν, μαζί με όλες τις άσχημες αυτές βιωματικές εμπειρίες, άλλαξαν οι προτεραιότητες και πλέον η εμπιστοσύνη έχει δώσει την θέση της στην καχυποψία και κανένας ή τουλάχιστον το μεγαλύτερο ποσοστό των νέων δεν δείχνει να έχει την διάθεση να μπλεχτεί σε νέες περιπέτειες.
Μεγάλο αγκάθι παραμένει και η διάρκεια του ταμείου ανεργίας, το οποίο εξακολουθεί να είναι 80 ημέρες. Οι εργαζόμενοι ζητούν την επέκταση του, αφού όπως επισημαίνουν, ελάχιστοι είναι εκείνοι που εργάζονται στον τουριστικό κλάδο 280 ημέρες, αφού οι περισσότερες προσλήψεις γίνονται τμηματικά ανάλογα με τις ανάγκες και όχι από την αρχή της περιόδου μέχρι το τέλος της.
